Adresa: Novi Kneževac

Na krajnjem severu Banata, na levoj obali reke Tise prostire se novokneževački park. Zajedno sa dvorcima plemićkih porodica koje su tu živele čini neponovljivu celinu sklada, prirode i graditeljske baštine ovog podneblja. Prema zakonodavstvu Republike Srbije (Zakon o zaštiti životne sredine) park predstavlja spomenik prirode i nosi naziv Stari park u Novom Kneževcu. Kategorisan je kao značano prirodno dobro III (treće) kategorije. Uspostavljen je režim zaštite drugog i trećeg stepena. Ukupna površina Starog parka u Novom Kneževcu iznosi 9 ha 91 a 32 metra kvadratna . Na 80% od ukupne površine je uspostavljen drugi stepen a na 20% je uspostavljen treći stepen zaštite. Park u Novom Kneževcu prvi put je stavljen pod zaštitu države kao prirodni spomenik vrtne arhitekture Rešenjem SO Novi Kneževac br. 633-2/75 od 15. septembra 1975. godine. Objekti koji se nalaze u parku su pod zaštitom države kao spomenici kulture. Dvorac Servijcki-Šulpe  (današnja zgrada suda) zaštićen je 1952. godine na predlog Pokrajinskog zavoda za zaštitu spomenika kulture iz Novog Sada kao kulturno dobro velikog značaja. Dvorac grofa Artura Maldegxema (današnja zgrada biblioteke), izgrađen 1910. godine, zaštićen je 2001. godine Odlukom Vlade Republike Srbije. Sam nastanak parka može se vezati za kraj XVIII veka. Uzimajući u obzir činjenicu da je park nastao u funkciji objekta njegov nastanak se odvijao paralelno sa izgradnjom dvorca Marka Servijskog (1793. – 1804). Park se dalje širio i razvijao daljom izgradnjom dvoraca porodice Talijan i Fajlič tokom XIX veka i Maldegem početkom XX veka. Novokneževačko plemstvo živelo je u kurijama i dvorcima izgrađenim na obali Tise u senovitom parku, prepunom egzotičnog drveća i cveća, iza visokih zidina, u zatvorenom krugu raskoši. Malo je naselja u Vojvodini u čijoj prošlosti susrećemo toliko plemićkih porodica kao u Novom Kneževcu. Kao najzaslužniji za izgled parka izdvaja se Emil Talijan (20. februar 1859. – 4. decembar 1911). Kao veliki avanturista, svetski putnik, strasni lovac, donosio je iz raznih krajeva sveta biljke koje je sadio u parku i sam vodio brigu o njima. Takođe se izdvaja i Katarina Milanković-Paćanski „de Visak“ koja je živela u dvorcu Servijski. Ona je radila na uređenju dvorca, kako enterijera, tako i eksterijera. Angažovala je vrhunske baštovane koji su se trudili da urede park po uzoru na bečke dvorce. Obrađen u eklektičnom tj. mešovitom stilu kombinovanjem elemenata pejzažnog (engleskog) i geomerijskog (francuskog) stila i predstavlja najznačajniju zelenu površinu u Novom Kneževcu. Zbog bogatstva dendroflore, kulturno-istorijskog značaja, starosti, očuvanosti, pejzažne atraktivnosti i drugih vrednosti park je pod zaštitom. Koncepcija Novog Kneževca je takva da ulica Kralja Petra I Karađorđevića čiji deo je zatvoren za saobraćaj i ima funkciju šetališta, izlazi na severo - istočni deo parka. Zapadna strana parka leži na samoj obali reke Tise odakle se pruža prelepa vizura. Dužinom naseljenog dela Novog Kneževca izgrađen je kej uz reku Tisu koji ima između ostalog i funkciju šetališta. Ovim je zaokružen jedan zeleni kompleks u kojem meštani i turisti rado uživaju. Stari park u Novom Kneževcu je formiran na blago zatalasanom terenu sa relativno malim visinskim razlikama. Na morfološko oblikovanje reljefa veliki uticaj ima reka Tisa, njenim delojstvom je formirana aluvijalna ravan, rečna terasa i drugi karakteristični oblici fluvijalnog reljefa. Novi Kneževac se nalazi u umerenoj klimatskoj zoni sa jače izraženim kontinentalnim osobinama. Na površini na kojoj se nalazi Stari park u Novom Kneževcu kao tip podloge razvijen je černozem sa znacima oglejavanja u lesu. Vrednost parka jeste u tome što se odlikuje velikom raznovrsnošću dendroflore (dendro = drvo, flora = biljne vrste neke oblasti). Pored autohtonih i alohtonih vrsta imamo prisutne i egzote. Zastupljenost dendroflore ogleda se u vidu drvoreda, soliternih stabala, grupe stabala kao i slobodno raspoređenih primeraka u cilju parternog uređenja. Analizom dendroflore parka tokom 2008. godine zabeleženo je 1.137 primeraka drvenastog bilja. U parku preovladavaju lišćari, kojih ima 46 genotipova sa 899 jedinki, nad četinarima kojih ima svega 10 genotipova sa 238 jedinki. Žbunaste forme u parku skoro i da ne postoje ako se izumu tisa i šimšir koji su odavno prerasli dimenzije žbunastih formi.