10 ATRAKCIJA U NOVOM BEČEJU I OKOLINI KOJE NE SMETE PROPUSTITI

ODMOR NA VOJVOĐANSKI NAČIN

U Novi Bečej, kad god došli, dobrodošli!

Bilo da se uputite u nepregledne atare i ravnice ili u grad i na obalu Tise, tu možete otkriti neočekivane lokalitete. Nadomak Novog Bečeja u ataru se nalazi jezerski rezervat prirode, jedan od retkih slatina u Srbiji. Slano Kopovo je fosilni meandar reke Tise koji tokom leta presuši, tu se nalazi stanište retkih ptica i biljaka. Iza Slanog Kopova se krije još jedan neočekivani lokalitet, ruševine manastira Arača iz XIII veka, koji je najverovatnije bio benediktski manastir, spomenik I reda iz srednjeg veka na teritoriji Banata.
Da li ste znali da Novi Bečej ima i jednog poznatog „stogodišnjaka“? U muzeju „Žeravica“ u Novom Miloševu krije se najstariji ispravni traktor u Srbiji i na Balkanu. U pitanju je američki model Hart-Parr iz 1920. godine. Tu se nalazi i zavičajni muzej „Kotarka“ koji predstavljaja svakodnevni život i običaje Banata u prošlim vremenima.

Nakon toga, posetite deo Novog Bečeja, Vranjevo. U ovom delu osetićete raskoš nekdašnjeg vojvođanskog šarma i načina života. U Vranjevu su živeli mnogi intelektualci, a kažu da je Vranjevcima bilo dozvoljeno da se fijakerom voze, čak i kada je to bilo samo carskoj porodici dozvoljeno. Tu se nalazi Glavaševa kuća, muzej podignut u slavu velikog narodnog dobrotvora.
Lazar Dunđerski je na kartama izgubio dvorac „Sokolac“ koji se nalazi u blizini Novog Bečeja. Obesni protivnik mu je ponudio povrat imanja ako pogodi jabuku na glavi svoje supruge. Malo je reći da je Lazar imanje povratio.
Za kraj dana uputite se na Tiski kej, na obali reke Tise nalaze se čarde koje prave izvanredne riblje paprikaše, dok sa njihovih terasa možete uživati pogledom na Tisu u smiraj dana.

Pa, da krenemo redom....

1. Slano Kopovo

Specijalni rezervat prirode “Slano kopovo” u Novom Bečeju, uredbom Vlade Republike Srbije 2011. godine proglašen je za prirodno dobro od izuzetnog značaja prve kategorije. Spada među poslednje očuvane bare na slatinama u Srbiji. Retka slana akvatorija koja je očuvana do danas u kompleksu vodoplavnih terena Potisja. Ovo panonsko stanište odlikuje se  slanim, blatnjavim barama i u zavisnosti od klimatskih uslova postaje jezero. U  toku letnjih meseci kada se voda povuče, Slano kopovo biva pokriveno belom skramom od nekoliko centimetara. Jezero se snabdeva vodom iz atmosferskih taloga, površinskim priticanjem vode i podzemnim vodama. Najveća dubina jezera je oko 20 centimetara.  Podloga je slatinasta – solončak. Ova panonska slatina je od izuzetnog značaja za očuvanje posebnih i specifičnih primeraka biljnog i životinjskog sveta Vojvodine. Reka Tisa u prošlosti je često menjala svoj tok, plavila je okolna zemljišta a Slano kopovo je upravo rezultat delovanja reke u vidu prastarog rečnog meandra. Još u XVII  i XVIII veku, nakon isušivanja močvara i izgradnji nasipa, pojavljuju se ove specifične biljne zajednice. Pripada grupi rečnih ili fluvijalnih jezera. Oblikom, Slano kopovo predstavlja potkovicu čiji su kraci okrenuti prema jugu.  Usled isparavanja i povlačenja vode iz najnižih prizemnih oblasti, dolazi do nagomilavanja slojeva soli i do nekoliko centimetara. A povećano zagrevanje vazduha iznad  jezera i razlika u temperaturi sa okolnih polja dovodi do optičkih i meteoroloških pojava u vidu fatamorgana ili iznenadne pojave  vetrova. Nalazi se na prosečnoj nadmorskoj visini od 80m a rezervat čine dva bazena: Slano kopovo i Poština kopovo.



 

2. Dvorac Karačonji u Novom Miloševu

Dvorac koji je 1842 -46. godine sagradio plemić jermensko – mađarske porodice i veliki župan Torontalske županije Laslo Karačonji nalazi se u Novom Miloševu na nekadašnjem imanju u Beodri. U XVIII  veku iz Transilvanije je došla porodica Karačonji pravo u Banat. Od kneza namesnika u Transilvaniji, porodica Karačonji dobija plemićku titulu i tako krunisani, dolaze u Banat i stiču ogromno bogatstvo kao i društveno i političko priznanje. Kao prvi banatski zemljoposednik, pominje se Bogdan Karačonji. On 1781. godine, kada su se prodavali turski spahiluci po Banatu, za 103.000 forinti kupio Novo Miloševo (na mađarskom Beodra) i imenu dodao odrednicu od Beodre.

Dvorac Karačonji ubraja se u tip poljskih dvoraca koji su bili karakteristični za dvorce koji su građeni van naselja. Bio je okružen ekonomskim zgradama, konjušnicama, magacinima, štalama kao i objektima u kojima su stanovali nadničari i posluga sa imanja. Iako je sagrađen kao objekat za stanovanje, on je ujedno bio i centrala iz koje se upravljalo imanjem. Građen je u klasicističkom stilu koji je bio prepoznatljiv za ono doba.

Aladar Karačonji, praunuk Lasla Karačonjija, nikada se više nije vratio na imanje jer nije želeo kako spisi navode, da uživa u staroj slavi porodice. Nakon rata 1919. godine u dvorac se uselio gdin. Rozđanko pripadnik belogardejaca i nekadašnji predsednik Četvrte ruske dume. Kao prijatelj porodice Karađorđević, živeo je u dvorcu do 1922. godine. Nakon toga sledi agrarna reforma, kada je deo zemljišta predat seljacima, da bi 1938. godine ovaj dvorac bio prodat opštini Beodra. Jedno vreme u objektu se nalazila osnovna škola, potom duševna bolnica za vreme Drugog svetskog rata a nakon toga postaje Dom za decu palih boraca. Sudbina je htela da se ovaj objekat koristi i kao Dom koji je smeštao “besprizornu žensku decu” a 1960. godine ponovo postaje Osnovna škola “Miloš Popov”. 1980. godine u dvorac se useljava  fabrika  deterdženata “Hinom” i sve do 2000. godine funkcioniše kao fabrički prostor.

gallery columns="1" ids="105898"

 

3. Muzej Žeravica u Novom Miloševu

Porodica uspešnog privrednika Čedomira Žeravice, generacijama se bavila poljoprivredom a sve je počelo od velike ljubavi prema old tajmerima, koju je Čedomiru preneo njegov otac Milivoj. Pre dvadesetak godina on je došao na ideju da otvori muzej. Naravno, otac je želeo još davnih godina da nabavi američki traktor marke Fordson 10 – 20 HP iz 1924. godine kojem se divio još u detinjstvu. Dolazi Drugi svetski rat, boravak u logoru, oduzimanje mašinbravarske radionice i oduzimanje tog istog traktora i vršalice. Sedamdesetih godina prošlog veka, kada je mašinbravarska radionica ponovo proradila, gledajući fotografiju (na kojoj je traktor), Milivoj je poželeo iz sentimentalnih razloga da ga ponovo ima. Potraga za ovim modelom traktora završena je u okolini Kragujevca gde je Milivoj pronašao isti takav traktor pa i još starije modele. Međutim, cena ovih traktora bila je previsoka i moralo se sačekati neko bolje vreme za kupovinu. Najzad  1978. godine, prvi kupljeni primerak Fordsona je ipak ušao kolekciju. Od tada do danas, ušteđenim novcem  Milivoj, a  kasnije i njegov sin Čedomir, kupovali su stare traktore i mašine kako bi ih spasli od sudbine da završe u inostranstvu ili kao topljeno gvožđe. Naravno  uz sve to postoji kao podstrek i njihova velika ljubav prema ovim vremešnim lepotanima i jedna originalna ideja o otvaranju jedinstvenog muzeja. Traktori koje je kupio Milivoj Žeravica i danas spadaju među najvrednije eksponate muzeja. Kolekcija se vremenom uvećavala, tako da danas možemo videti oko 20 modela traktora u samoj hali pa i u dvorištu muzeja. Neki čekaju da budu sređeni i uglancani kako bi zablistali svojim  pređašnjim sjajem. Osim traktora, muzej je obogaćen i sa nekoliko parnih mašina, a najstarija je Ruston Proktor & Co iz 1884. godine. Proizvedena je 28. februara 1884. godine a prodata jednom dileru u Budimpešti. Diler je naručio mašinu bez točkova da bi uštedeo, a točkove je napravio u svojoj livnici. Potom je prodaje u Vojvodinu pa u Srbiju odakle je otkupljena teškom mukom za ovaj muzej. Marke parnih mašina kao što su : “Mekormik”, “Kaza”, “Buldog”, “Hofner” takođe su našle svoje počasno mesto u hali ovog muzeja. Razne poljoprivredne mašine predstavljene su u više od 300 eksponata: oraći i paraći plugovi, duga i kratka drvena kola, kosilice, grablje, drljače,  sejačice, krunjači, kantari, dizalice i još mnogo toga. Na taj način prikazan je razvoj poljoprivrede kroz dva pedhodna veka. Većina poljoprivrednih traktora je u potpunosti restaurirana i moguće je staviti ih u pogon.

gallery columns="1" ids="105900"

 

4. Zavičajni muzej Kotarka u Novom Miloševu

Ambijentalnoj celini dvorca grofovske porodice Karačonji u Beodri (Novo Miloševo) kao spomeniku kulture od velikog značaja, pripada i Zavičajni muzej “Kotarka”. Od više ekonomskih objekata, danas su preostale samo stara konjušnica u bližem kompleksu dvorca i preko puta stari žitni magacin, kotarka i upravna zgrada sa radionicama.  Kada je 1781. godine Bogdan Karačonji kupio od bečkog dvora veleposed Beodru, pa nadalje, Beodra se intenzivno razvija da bi tokom XIX veka dobila status varošice, sa preko 50 objekata. Najlepši objekti koji su sačuvani su: klasicistički dvorci porodice Karačonji, mauzolejna crkva i veliki žitni magacin preko puta starijeg dvorca koji je očuvan do danas. Upravo taj žitni magacin u svom kompleksu imao je i kotarku, zgradu za čuvanje kukuruza, koja je danas zahvaljujući angažovanju opštine i meštana pretvorena u jedinstven muzej pod originalnim nazivom “Kotarka”. 1994. godine rodila se ideja da se ovaj objekat restaurira, obnovi i u njega useli čak 4.500 eksponata koji se brižljivo čuvaju od zaborava. Intenzivno prikupljanje eksponata traje i danas. Radovi na rekonstrukciji objekta počeli su 2001. godine a krajem 2006. godine završeno je uređenje objekta sa tri izložbene sale, sanitarni čvor i kancelarija – depo.

gallery columns="1" ids="105902"

 

5. Glavaševa kuća u Vranjevu

Kuća porodice Glavaš predstavlja primer bogatije građanske kuće podignute na početku XIX veka u Vranjevu. Sagrađena je u stilu klasicizma kao prizemna ugaona građevina. Zgrada, sa svojom intimnošću i toplinom, je izrazit primerak kuće iz vremena bidermajera. Kako su delimično sačuvani ostaci stilskog nameštaja i unutrašnja dekoracija, ambijent je potpuniji i dočarava utisak iz vremena kada je sagrađena. Drvenarija, ragastovi, vrata, prozori, brave, zidna dekoracija i slike Nikole Aleksića, doprinose autentičnosti i jedinstvenosti objekta.

Dr Vladimir Glavaš (1834-1909) je diplomirao prava u Pragu 1862. godine. Bio je školski drug, u liceju u Bratislavi, Jovana Jovanovića - Zmaja, a kasnije su zajedno studirali pravo u Pragu. To prijateljstvo se održalo i posle završetka školovanja i studija, pa su u Vranjevu navraćali od Vladimira Glavaša, osim Jovana Jovanovića - Zmaja i Svetozar Miletić, Đura Jakšić i drugi najistaknutiji Srbi, toga vremena u Austro-Ugarskoj. Glavaševa kuća je oporukom dr Vladimira Glavaša prešla u posed vranjevačke Pravoslavne crkvene opštine. Opština Novi Bečej, uz pomoć donacija, je adaptirala kuću i pretvorila je u muzej, koji je svešano otvoren 16.02.2009. godine.

U pomoćnim prostorijama Zavičajni klub Novobečejaca i Vranjevčana ima postavke etno predmeta, starih dokumenata i fotografija iz prošlosti Novog Bečeja. Muzej još obogaćuju i stalne postavke stare berbernice, stolarsko-bačvarska i obućarska radionica.

gallery columns="1" ids="105904"

 

6. Dvorac Sokolac 

Čuvena veleposednička porodica Dunđerski koja je postala sinonim za moć i bogatstvo, na mapi ove naše lepe ravnice ostavila je neizbrisiv trag. Od Srbobrana, Novog Sada, Kulpina, Čelareva, Hajdučice, Novog Bečeja…kao prstom ucrtana staza posuta dukatima i zlatom, vodi do prelepih imanja ove uvažene srpske porodice s kraja XIX veka.

Lazar Dunđerski! Veliki trgovac, industrijalac, trgovac žitaricama, pivar, sa ogromnim kompleksima fabrika špiritusa, tepiha i tkanina za nameštaj, napredni poljoprivrednik, veliki trgovac hranom i stokom u Ugarskoj,  uvaženi član Matice srpske, veliki humanista i dobrotvor.

Bio je savremenik i prijatelj velikana kao što su: Laza Kostić, Mihajlo Pupin, Uroš Predić, Mihajlo Polit- Desančić, J.J. Zmaj, Jovan Bošković, Paja Jovanović, kralj Aleksandar Karađorđević, kraljica Marija, knez Pavle i kneginja Olga kao i mnoge druge uticajne ličnosti onog doba.  Ali posebno prijateljstvo vezivalo je Lazara za svog imenjaka – Lazu Kostića.

Najmlađu ćerku Lazara i Sofije Dunđerski prelepu Jelenu- Lenku Dunđerski, Lazar je upoznao kao devojčicu jer je kao veliki prijatelj i kum porodice Dunđerski bio čest gost u njihovom domu.  Lazar  Kostić jedan od naših najobrazovanijih romantičara Srba XIX veka, neobična i kontraverzna ličnost srpske književnosti onog doba. Dvadeset godina kasnije, pri ponovnom susretu Lenke i Lazara, rodila se ljubav.

Dvorac Sokolac u Novom Bečeju, prelepo imanje Lazarevo često je bilo mesto sastanka dvoje zaljubljenih . Mesto inspiracije za duge šetnje i razgovore dvoje ljubavnika. Velelepni letnjikovac Sokolac koji su nekada zvali “Veliki salaš” na 3997 jutara plodne oranice sa ogromnim imanjem i parkom, mirisnom prirodom okićenom stoletnim platanima, kao dvorac iz bajke uzdiže se u sred plodne banatske ravnice kao spomenik jedne ljubavi koju ni smrt nije mogla rastaviti.

Prelepi Sokolac građen u klasicističkom stilu, tipa je poljskih dvoraca koji su u to vreme bili uobičajeni. Prizemna pravougaona građevina sa naglašenim ulaznim portikom koga nose četiri stuba pokriven je crepom, to je glavni ulaz u zgradu. Zadnja fasada takođe ima pokrivenu terasu sa šest manjih stubova, četvoroslivni krov i osmatračnicu koja daje posebnost ovom letnjikovcu. Ono što je bilo  raritet u ono vreme je prostrana kuglana u suterenu ovog zdanja. Brojni ekonomski objekti, štale, konjušnice, radionice deo su ovog kompleksa i uz svu raskoš i lepotu oslikavaju nekadašnji način života srpske vlastele.

Uređen park i šuma kraj letnjikovca, cvrkut bezbroj ptica, sva godišnja doba u čarobnom izdanju, ljubavna priča bez kraja i lepota banatske ravnice- dvorac Sokolac…

gallery columns="1" ids="105906"

 

7. Arača 

Arača spada u najznačajnije spomenike srednjevekovne arhitekture u Vojvodini. Kao spomenik kulture stavljena je pod zaštitu države 16. februara 1968. godine rešenjem Republičkog zavoda za zaštitu spomenika kulture.
Arheolozi smatraju da je kompleks Arače bio naseljen još u praistorijsko doba (mlađe kameno doba i naselje iz mlađeg srednjeg veka). Prvobitna bogomolja nastala je još u XI veku i najverovatnije je bila parohijska crkva ili kapela. Najraniji pisani trag o naselju Arača datira iz prve polovine XIV veka i kao parohija se pominje u popisu papskog desetka među katoličkim parohijama torontalskog arhiđakonata. U zadnjih 40-ak godina arheolozi su intenzivno radili na ovom lokalitetu koje predstavlja značajno arheološko nalazište i tom prilikom pronašli su ostatke nekadašnje nekropole, formirane oko predhodne seoske crkve od naboja (XIII vek) a u kojoj se nastavilo sa sahranjivanjem i nakon gradnje trobrodne romaničke bazilike. To znači da je ulogu lokalne parohijske crkve preuzela sama bazilika.
Ovo naselje se najintezivnije razvijalo i živelo u vremenu od XII do XV veka. Petnaesti vek i jeste zlatno doba ovog naselja u svakom smislu. To je period uspona stepskih gradova i u to vreme Arača dobija status „opiduma“. To je prelazni tip naselja između srednjevekovnog sela i pravog kraljevskog grada. Opidumi su uglavnom bili u vlasništvu vlastele ili crkvenih velikodostojnika ali je njihovo stanovništvo uživalo određene povlastice. Na prostoru današnjeg Banata u periodu od 1390-te do 1500-te godine postojalo je 58 naselja sa statusom opiduma. Jedna od povlastica bilo je i pravo na održavanje vašara. Tako je u naselju Arača, sreda bila dan za vašar.
U tom periodu (1442. godina), Arača pripada srpskom despotu Đurđu Brankoviću. Tada Arača predstavlja značajno naselje Torontalske županije u kom se održavaju sabori i sa kog su potekle mnoge značajne povelje. Tokom XV veka, Arača je više decenija pripadala srpskim despotima, kao najbližim savetnicima tadašnjih ugarskih vladara. Naime vojno- politički savez između ugarskog kralja Žigmunda i srpskog despota Stefana Lazarevića uspostavljen je nakon Angorske bitke 1404. godine gde srpski despot dobija na upravljanje: Beograd i Mačvu kao i mnogobrojna dobra širom Ugarske. “Tvrde“ gradove i sela, bogate rudnike pa i Torontalsku županiju, raskošnu palatu u Budimu i naravno Araču. Nakon smrti Stefana Lazarevića nasleđuje ga sestrić Đurađ Branković. Međutim, usled sukoba sa kraljem Vladislavom i političkim razmimoilaženjem sa Jovanom Hunjadijem, despot gubi mnoge gradove a nakon njegove smrti nasleđuje ga sin Lazar. Padom Smedereva u turske ruke 1459-te godine, ugarski kralj Matija Korvin oduzima despotu sve posede koji se nalaze na tlu Ugarske. Bečej postaje Silađijeva tvrđava.
Prvobitna sakralna građevina u Arači nalazila se na istoj lokaciji gde se i danas vide ostaci romaničke bazilike iz XIII veka. Ispod srednjeg broda bazilike pronađeni su ostaci jednobrodne crkve bez zvonika. Zidovi su rađeni od nabijene žute zemlje i crvenih opeka a zvonik je dograđen u XIII veku u gotskom stilu. Potom se gradi trobrodna romanička bazilika nad temeljima ranije parohijske crkve. Temelji bazilike su građeni od cigala u krečnom malteru, a bazilika je zidana opekom koja je pravljena od oker i crvene zemlje verovatno iz ciglana koje su postojale uz samo naselje. Dekorativni elementi rađeni su u kvalitetnom kamenu kao i crvenom mermeru koji je donošen iz kamenoloma Transilvanije. Ispod podnice same bazilike, otkrivene su tri grobnice, verovatno grobnice ondašnje vlastele jer je postojala tradicija sahranjivanja bogataša unutar same crkve. Postoje nagoveštaji da je sahranjivanje počelo i pre gradnje crkve.
U poslednjoj deceniji XIV veka pojavljuje se franjevački red u Arači. Kraljica Jelisaveta (majka kralja Ludviga I) zatražila je dozvolu od rimskog kurije da napuštenu crkvu u Arači naseli franjevcima. Odobrenje od papske stolice je dobila 1378.godine i u svom testamentu je za potrebe gradnje ostavila: 500 forinti, jednu svešteničku odeždu od atlasa ukrašenu biserima, dva srebrna krsta za procesije i dva srebrna bokala. Trag njihovog prisustva u Arači, mogao bi biti toranj iznad zadnjeg dela severnog broda.
Nakon zauzimanja bečejskog grada na Tisi 1386. godine, opustošena je i Arača, međutim kralj Žigmund gradi fortifikacije na granici prema Osmanlijskoj državi i sklapa savez sa srpskim despotom Stefanom Lazarevićem. Tom prilikom daje mu velike posede između ostalog i Torontalsku županiju i Araču da bi nakon pada Smedereva 1459. godine srpskom despotu bili oduzeti svi posedi u Ugarskoj. Bečejska tvrđava je pod upravom gubernatora Mihajla Silađija. Od 1462-e godine, nakon ubistva Silađija, posedi pripadaju kralju Matiji Korvinu. Upravo tada Arača postaje franjevački manastir.
Manastir se ugasio najverovatnije krajem XVI veka, kada je prostor današnjeg Banata postao poprište borbe između Ferdinanda Habzburškog i Jovana Zapolje. Poslednji podatak koji se odnosi na Araču i manastir datira iz 1533. godine kada je na čelu manastira bio gvardijan Janoš Nesti. Nakon ovog podatka manastiru se gubi svaki trag u dokumentima. Usled učestalih upada turaka, svi manastiri su opusteli već krajem XV veka. Naselje Arača ipak je živelo i pod turskom vlašću. Postojalo je u statusu trgovišta.

gallery columns="1" ids="105908"

 

8. Tiski kej

Na levoj obali reke Tise, nekada varošica Torontalske županije i najveće mesto za trgovinu žitom u monarhiji u XIX veku, puno toga je sačuvala iz svoje prošlosti a opet, danas je savremena varoš koja svojom lepotom mami na destine hiljada posetilaca koji žele da u miru i spokoju naše ravnice, provedu najlepše trenutke odmora. Nekada divlja i neukrotiva reka, ćudljiva i bujna, pored svoje iskonske lepote, bila je i opasnost po našu varoš. Svaki čas pretila je da pređe u neko novo korito i poplavi ulice i seoska gazdinstva. Tu večitu borbu prirode i čoveka, vekovima unazad, stanovnici Novog Bečeja uspeli su da dobiju a novobečejska varoš postala je kolevka žitarskih trgovaca, blagostanja i gospodstva prošlih dana. Na izrasloj dolmi kraj reke, bilo je pravo zadovoljstvo šetati , uživati u mirisima reke i guste šume koja je krasila obale. Velelepna zdanja aristokratskih porodica na uzvišenju kraj Tise, zvuk crkvenih tornjeva koja otkucavaju frtalje i sate, rajski mir koji narušavaju samo zvuci “Velike lađe“ kod pristaništa i cvrkut ptica u predvečerje, pružali su više od običnog uživanja, pružali su doživljaj. Prelepi zalasci sunca i fascinantan osećaj da sunce uranja u plavu reku kao velika užarena kugla, ostaje za spomen i nekada pa i sada.
Prošlo je mnogo od tih dana a i danas kada prošetate dolmom, imate osećaj da šetate kroz vekove. Tiski kej dugačak 4 km, prati priobalje reke i uz put je kiti onim što nam je prošlost ostavila kao i nekim novim momentima sadašnjosti. Od male pravoslavne crkve – manastira kao svedoka prohujalih vekova do modernih čardi i kafića uz samu reku, plaže, pristaništa i marine. Sa druge strane keja, prema centru varoši, nalazi se stari Novobečejski park sa igralištem za decu a odmah kraj parka i hotel „Terme Tiski cvet“ sa bogatom banatskom trpezom i savremenim spa centrom i lekovitom termomineralnom vodom. Dom kulture, nekada kuća bogatog vlastelina pa Radnički dom „Jovan Veselinov Žarko“, danas je objekat namenjen kulturnim dešavanjima našeg gradića, gleda pravo u reku. Šetajući kejom, stižemo i do nekadašnje skeledžijske kućice koja je do sedamdesetih godina odolevala vremenu, sada je Suvenirnica Turističke organizacije opštine Novi Bečej.
Posebno je atraktivan tokom mnogobrojnih manifestacija koje organizuje Turistička organizacija i opština Novi Bečej. Tako za vreme Velikogospojinskih dana, Tiski kej zablista posebnim sjajem. Na desetine hiljada ljudi prošeta ovom rutom uživajuči u muzičkim programima, nastupima i gastro manifestacijama jer se najbolja riblja čorba pa i pasulj kuvaju upravo kod nas pored reke!
Ono što je priroda poklonila Novobečejcima, velika ljubav i briga o svojoj varoši rezultirali su epitetom – Najlepši kej u Srbiji!

gallery columns="1" ids="105910"

 

9. Manastir

Mala pravoslavna crkva – manastir kraj Tise je spomenik kulture od velikog značaja. Izveštaji protosinđela Arsenija Radivojevića tokom vizitacije sakralnih objekata 1758. godine kazuju da je ova mala crkva sagrađena 1741. godine od tvrdog materijala, što je u to vreme bila retkost u Banatu. Crkva je izgrađena na mestu gde je prema predanju bio manastir koji su spalili Turci. Kapela je podignuta u XVII veku u vidu jednobrodne građevine sa polukružnom oltarskom apsidom i kulom. Spisi svedoče da je na ovom mestu postojala mala bogomolja od pletera ili naboja još 1731. godine kao i sačuvani antimins koji i sada postoji u maloj crkvi. U vreme Turaka, na ovom mestu postojao je pravoslavni manastir, a ovo ime sačuvano je do danas. Protosinđel Arsenije Radivojević navodi da u Novom Bečeju postoji crkva izgrađena od cigala „s pet prozora staklenih, dvoja vrata tišlerskih i na njima nemačke brave; svod od dasaka različitih, bojom molovan; crkva je patosna ciglom; pokrivena čamovom šindrom; porta ograđena koljem“. Crkva je bila posvećena svetom Nikoli i imala je dva zvona. Često su se ovi opisi podudarali sa opisom velike pravoslavne crkve posvećene svetom Nikoli a posebno jer je ova crkva posvećena Uspenju Presvete Bogorodice. Stoga je i varoška slava Novog Bečeja Velika Gospojina. Dokumenti ipak dokazuju da je mala crkva (manastir), izgrađena ranije od velike crkve u centru Novog Bečeja. Pre nje na ovom mestu ili u neposrednoj blizini, postojala je mala bogomolja koja je bila izgrađena od pletera ili naboja a to dokazuje i antimins koji je za crkvu svetog Nikole u Novom Bečeju 03. novembra 1733. godine osvetio Nikola Dimitrijević.
Najveću vrednost ovog objekta predstavlja pokretni materijal koji je sačuvan iz starijeg hrama. Posebno vredan je triptih koji nosi predstavu „Sveti Đorđe ubija aždaju“ i on se nalazi na centralnom polju hrama. Sa bočne strane prikazane su scene iz svetiteljevog života. „Carske dver“ i, „Raspeće“ i prestona ikona „Svetog Jovana“ deo su starog ikonostasa s kraja XVIII veka i početka XIX veka kao i niz drugih ikona nepoznatih autora iz istog perioda koji se čuvaju u manastiru.

Kapela manastir “Vaznesenje Presvete Bogorodice” Novi Bečej
ulica:Revolucije 12
telefon: 023/772-622 ( Samo uz najavu, crkvenim praznicima i danima namenjenim bogosluženju).

gallery columns="1" ids="105912"

 

10. Čarda "11 plavih"

Čarda "11 plavih" nalazi se na samoj obali Tise, u predivnom hladu hrastova. Dom kulture i hotel je na pedesetak metara a šetalište-kej u neposrednoj blizini našeg restorana.

Meni restorana odgovara svim ukusima: riblja čorba i specijaliteti od ribe, roštilj, pečenje, jela od piletine, gotova jela.

Raznovrsnošću i kvalitetom torti i raznih kolača nastavljaju tradiciju novobečejskih poslastičara. Deca su ih već davno upoznala, ne samo po kolačima i bezbroj vrsti sladoleda, nego i po tome što su tu slavili svoje rođendane.

Dođite u Novi Bečej i uživajte u najlepšem zalasku sunca uz riblje specijalitete, tamburaše i vino sa Bisernog ostrva.
Adresa: Trg Oslobođenja 1, Novi Bečej
Kontakt: 023/775-038, 063/715 716 3, 063/734 374 7

gallery columns="1" ids="105914"

Gde odsesti u Novom Bečeju?

 

Izvor: Turistička organizacija Novog Bečeja